فرا رسیدن سالروز شهادت امام نهم امام جواد ع بر تمام شیعیان تسلیت باد

ای صبا نکهتی از خاک ره یار، بیار!     ببر اندوه دل و مژده ی دلدار، بیار!

نکته ی روح فزا از دهن دوست بگو!     نامه ی خوش خبر از عالم اسرار، بیار

سلام بر جواد الائمه!

چه اضطرابی دامن زمین را فرا می گیرد، آن گاه که دلش مزار امامی می شود.

گویی در آن هنگام، دست و پایش می لرزد! زمین از اینکه باید گوهری را در میان بگیرد،

بسیار ناخشنود است.اکنون زمین چه شرمسار است که تنها بیست و پنج بهار، او را مهمان

خوانش دیده بود؛ او که جواد بود و جود، قطره ای از پیشانی بلندش؛ تقی بود و پرهیزکاری،

سطری از صحیفه وجودش. او که در همان خردسالی امام شد و در نوجوانی، رهگشای گره های فکری.

که بی درنگ،دشوارترین پرسش را پاسخ می گفت و خبر از اتصال خویش به دریای علم الهی می داد.

برای هروله از «مروه» دلت تا «صفای» کاظمین، راهی نیست. در این حج ولایت و عشق همیشه در

«سعی» باش؛ که بی «سعی» نمی توان به «صفای» جمال معصوم علیهم السلام رسید. (1) تنها «بیست و پنج»

سال بود که نسیم «هل اتی» می وزید و نهرهایی که از سرچشمه «طه» سیراب می شود، جاری بود. و چه زود،

این نسیم از وزیدن افتاد و این عطر دل نواز، دامن برچید! اما، نه... چشم دلت را باز کن و ببین!

هنوز آن نسیم در حال وزیدن است و این شمیم روح بخش به مشام می رسد. سلام بر تو ای جوادالائمه علیه السلام

و بر آن بارگاه خدایی ات که تا دامنه قیامت، چشم نواز همه از ره رسیدگانِ خسته خواهد بود!

مظلوم تر از جواد بغداد نداشت

آن مظهرداد تاب بيداد نداشت

ميخواست كه فرياد كند تشنه لبم

ازسوز عطش طاقت فرياد نداشت

امام محمد تقی جواد الائمه ع رهرو جدش محمد مصطفی ص

بود و درهمه حال و همه  جا دستورات و احکامی که آن

حضرت به آن تاکید داشتند را ملکه ذهنش فرارمی داد و

سعی می کرد بدون کم و کاستی انها را از قوه فعل به عمل

در آورد تا که در آن دنیا هم در پیشگاه حقش و هم نزد

جد بزرگوارش روسفید و سر بلند گردد.